Gorzeń Górny

Gorzeń Górny – wieś położona na lewym brzegu rzeki Skawy, na skraju Beskidu Małego, u podnóża Iłowca (477 m n.p.m.), stanowiącego najwyżej położony punkt wsi. Przez sołectwo Gorzeń Górny przebiega odcinek drogi krajowej nr 28 (Zator – Medyka).
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1419 roku. W XVI wieku Gorzeń Górny stanowił własność Gorzeńskich herbu Topór, a w XVII wieku księdza Głogurskiego i Biberstein-Starowieyskich. Od 1792 roku był własnością Jakuba Littmana Hupperta, który wybudował tu klasycystyczny dworek, który w 1883 roku stał się własnością profesora gimnazjum w Wadowicach Tytusa Zegadłowiczowicza. Po nim odziedziczył go syn Emil Zegadłowicz, który rozsławił wioskę zarówno za sprawą własnej twórczości literackiej, jak i założonej w Gorzeniu Górnym grupy artystycznej „Czartak”. Do dworku Zegadłowiczów przyjeżdżało wówczas (lata 20. i 30. XX wieku) wielu artystów, publicystów i uczestników polskiego życia publicznego, aby dyskutować, tworzyć i wypoczywać. Dwór ten, jest jednym z najlepiej zachowanych dworów w gminie, stanowi zespół rezydencjonalny – dwór z pozostałością parku krajobrazowego i fragmentem przynależnego do niego lasu – obecnie istnieje w nim Muzeum Emila Zegadłowicza.

Zobacz również:
http://www.muzeumezegadlowicza.pl/